Vandaag heeft het voor het eerst genoeg gesneeuwd dat het ook daadwerkelijk bleef liggen. Grote vlokken dwarrelde uit de hemel die zich rustig op de toch al bevroren grond vestigde. De rommeltuin buiten werd bedekt door een mooi laagje en is bijna veranderd in iets idyllisch. De oprit die mij vanuit het diepe dal moet brengen tot de rest van de wereld is hiermee in dezelfde ochtend in een pieste veranderd (waarvan ik vanavond trouwens wel met de fiets langs ben afgedaald).
Vorige week was het wel anders. Mijn winter gevoel was er echter niet minder om. Daarom ben ik vorige week de sneeuw maar gaan opzoeken in het iets noordelijkere en hoger gelegen gebied van de White Mountains. Ik had natuurlijk de mooiste en moeilijkste tocht uitgezocht en ging die natuurlijk wel even doen. Eerst een berg omhoog dan over een kam naar de volgende top en dan nog een en dan weer naar beneden. Volgens de beschrijving was het een tocht van 6.5 uur, waarschijnlijk gemeten in de zomer.
Ik had wel een beetje aan zien komen dat het geen wandeling in het park zou worden dus ik had mijn wekker gezet zodat ik in ieder geval genoeg tijd zou hebben, het wordt immers vroeg donker rond deze tijd van het jaar (het was ook nog een uur rijden vanaf Hanover). Helaas heb ik nog niet helemaal ingeburgerd amerikaan en had ik de wekker op pm ipv am gezet... eerste kleine tegenslag. Dus ik werd een uur later wakker dan ik wilde. Ik snel opstaan tas pakken, warm aankleden, nog even wat warmer aankleden (het was 15 graden farenheid ofwel -8 celcius daar) en hup in de huur auto op weg.
Waarschijnlijk omdat ik pas net wakker was duurde het net even wat te lang voordat ik me de volgende tegenslag realiseerde en kon ik niet meer terug. Mijn GPS had zich gereset van snelste weg naar kortste weg dus hij stuurde me over allerlei zandweggetjes. Sterker nog hij had ook bedacht dat ik waarschijnlijk een wandelaar was en wilde me niet eens de snelweg op laten. Resultaat twee uur rijden ipv een uur. Tegen de tijd dat ik kon beginnen met wandelen was het 11 uur. Het kon nog net. Ik besloot om het gewoon te proberen.
De eerste twee mensen die ik tegenkwam vroeg ik meteen of ik naar boven zou kunnen komen zonder stijgijzers. "ja dat kon wel" zeiden ze. Maar bij de eerste beek oversteek bleek het wel dat het wel wat moeite zou gaan kosten. Alle stenen in het water waar je normaal je voeten op zet hadden een mooi kapje ijs.
Ook waren hele stukken van het pad gewoon bevroren.
Langs de rand, vasthoudend aan boompjes kon ik me nog net vooruit krijgen. Het was zeker geen lichte tocht. Binnen 10min liep ik zo erg te zweten dat ik mijn trui maar het uitgedaan. Mijn ID en kleine camera die in het borst zakje van mijn jas zat werden zelfs nat dwars door de voering heen.
Maar wat was het daar mooi. En met twee stoken die ik ergens op de grond had gevonden was het pad al een stuk makkelijk te begaan.
Na ander half uur ploeteren was ik op de eerste top. niet slecht. Ik was erg blij dat er bijna met de mooie dag met nauwelijks wind, het was koud genoeg zoals het was.
Hier kan je de volgende top zien.
Hier kijk je terug vanaf de tweede top. Het pad liep recht over de richel. Bijna de hele tijd had je uitzicht naar beide kanten. Erg indrukwekkend. Ik had geluk dat het pad over de richel erg goed begaanbaar was zonder al te veel sneeuw of glibberige afgronden.
Tegen een uurtje of half drie stond ik eindelijk op de laatste en hoogste top: mt Lafayette. Mijn zijn 1600m lijkt het niet veel naar Alpijnse begrippen maar ja 900m klimmen blijft 900m klimmen.
Het zonnetje begon inmiddels al een beetje geel-rood te verkleuren dus ik besloot dat het tijd was om maar naar beneden te gaan. Bovenop Lafayette lag best een hele boel sneeuw en het was best stijl. Af en toe een stukje glijden zonder skies.
Tegen de tijd dat ik beneden aankwam was het tegen vijven en al goed donker. Normaliter kan je in de helft van de tijd dat het kost om een berg te beklimmen toch wel naar afdalen. Maar deze keer koste het met zeker twee uur voordat ik van de top weer bij de auto was. Al dat ijs maakte het toch wel moeilijk, ik moest toch weer een aantal keer langs zijkanten klauteren.
Er zaten zelfs nog een aantal mensen achter me die ik was gepasseerd waarvan een koppel waarvan zij duidelijk niet zo ervaren was. Zij zaten zeker een uur achter me. Ik hoop maar dat het goed met ze is afgelopen want ik zit net even lafayette te googlen en er gebeuren vrij vaak ongelukken daar. Dit jaar alleen al: 27 april 1 vermiste die slecht was voorbereid, 13 juli 3 vermiste waarvan 1 gewond, maar deze werden allen gered.
Behalve dat ik geen stijgijzers bij me had was ik goed voorbereid met warme extra kleren, genoeg water en erg handig aan het einde een zaklamp.
Het mooiste was nog dat ik aankwam bij de parkeer plaats en dat daar mensen stonden die hun auto sleutel ergens op het pad waren kwijt geraakt. Die gingen ze tussen de sneeuw natuurlijk nooit meer terug vinden. Dat is pas kut.
Voor mij zat de lange tocht er op en hoewel het een van de technisch moeilijkste tochten was die ik hele lange tijd heb gedaan was het zeker de moeite waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten