Eersten dagen werk

Zo de eerste paar werkdagen zitten erop. Ik heb het zo druk gehad dat ik nu pas tijd heb gevonden om weer een beetje te tikken. Ik ben wel happy. Nice bedrijf, (waarschijnlijk) leuke mensen, hippe wetenschap. Eerste dag was voornamelijk administratief. Teken hier, teken daar.  In de middag kreeg ik een rondleiding door het gebouw. Ze doen wel wat spannende dingen en ook dingen die ik niet had verwacht (gelukkig maar, ik ben nog wel een beetje jong om nu al te zelfverzekerd te worden). Ik mag natuurlijk nergens over praten. Iedereen is best wel impressed dat ik zowel kan fermenteren als mijn genetica ken. Volgens mij wil mijn begeleider me inzetten als een soort vliegende kieper. Me bij een aantal verschillende projecten inzetten. Ik vind dat helemaal prima, puzzelen is toch het leukst.

Na de rondleiding kreeg ik me eigen cubical! Twee en een halve muur saai grijs, met een heerlijk groot bureau. Ik zie het nu al voor me dat die zeer binnenkort gebogen gaat onder alle papieren die ik er op heb verspreid. Heb daar ook een computer gekregen (met xp, helaas). Dat is echt prima, kan ik mijn eigen laptop op mijn kamer laten (alleen geen matlab/mathcad hier, grrr). Had ik al verteld dat de vierde muur een raam is met uitzicht op de omgeving? Heuvels met eindeloos veel bomen.  Heerlijk wegstaren.

De nachtrust vannacht was niet zo prima. Er waren echt een shitload aan insecten mijn slaap kamer binnen gedrongen. Een invasie macht inclusief een stuk of vijf hybride sprinkhanen/ torren van een centimeter of drie. Geen idee hoe die zijn binnen gekomen want alle ramen die open staan hebben horren. Misschien diffunderen de insecten door de muren of zo. Ik was ergens midden in de nacht zeker een half uur bezig om ze een kopje kleiner te maken. Op zich heb ik niet zo heel veel tegen de kleine beestjes, maar als zo een springtor op mijn neus gaat zitten terwijl ik lig te slapen is het toch echt afgelopen. Klusje voor komend weekend wordt dan ook het upgraden van mijn kamer. Een paar bussen Pur zijn denk ik wel op zijn plaats.

Fietsen naar het bedrijf bevalt me goed. Het is ongeveer een half uurtje. Het gaat natuurlijk wel een beetje op en neer, met een grote hobbel precies in het midden. Allebei de dagen had ik halve wegen mijn tochtje er helemaal geen zin meer in. Het is hier wel erg zweterig, dus na een paar trapper rondjes ben je soort verzopen kat. De bus leek even wel aantrekkelijk. Aan de andere kant is er een douche op het werk en een rivier met een waterval thuis. Dat zweet raak ik dus wel kwijt.

Ik had vrijdag even tijd om naar de fiets winkel te gaan. Die zit namelijk 10 minuutjes van mijn werk vandaan. Moest nog een versnellingskabel hebben voor een andere fiets. Ik probeer daar nu toch een beetje haast achter te zetten want de fiets die ik nu gebruik heeft overeen komsten met een Prius. Hij is misschien wel milieu vriendelijk, maar je weet niet zeker dat hij ook stopt op het moment dat je het nodig hebt. Op zicht zijn het niet de remmen, maar een enorme scheur in mijn buitenband. Niet zo prettig als je met 50 km/h de berg af gaat en je juist dan een klapband krijgt. Niet onbegrijpelijk was ik in de winkel dus ook aan het kijken naar helmpjes. Al dat fiets spul is echter nog verbazingwekkend duur. Een fietsshirt: $100, zo een broekje: $90, helm: 40$, fietstas: $60. Uit eindelijk liep ik met een pompje van $21, een versnellingskabel en een plaksetje ($2,5) naar buiten. Toch nog maar een keer terug voor die helm.

Next up: labwerk

Op naar lebanon

Vandaag ben ik op doortocht van Boston naar Lebanon, het stadje waar ik ga werken en verblijven. Niet zo fantastisch geslapen vanacht. Denk dat ik een beetje overmoedig was in de gedachte dat ik geen jetlag zou hebben. Ergens midden in de nacht werd ik wakker en had de grootste moeite om nog een beetje te slaap te krijgen. Douchen en een grootte kop koffie (ongeveer een pint) deed de morgen wel weer iets vrolijker lijken. Was ergens ook wel jammer om weer te vertrekken want iedereen begon net een beetje te ontdooien. Met de eerst wat norse man van mijn tante viel nu een aardig praatje te maken (over golf wel eens waar) en ik klikte zelfs een beetje met de jongste dochter. 

Ik liep weer tegen een Amerikaanse idiotica aan toen ik mijn ontbijt wilde opruimen. Hoewel ik wel wist in welk gedeelte van de keuken de vuilnisemmer zou moeten zijn liep ik er de eerste paar maal straal voorbij. Het bleek dat ik het apparaat voor de vaatwasser had aangezien. Apparaat ja. Het stampt, huft en puft totdat de vuilnis is gereduceerd tot een klein bergje. "Airconditioning" is ook ingebouwd om de nare luchtjes netjes naar buiten te vervoeren. Is het niet fantastisch?

Na iedereen gedag te hebben gezegt ben ik heel vriendelijk naar het station gebracht. Werd uiteindelijk nog rennen om de bus te halen. Met nog maar enkele minuten heb ik het toch nog puffend gehaalt. Zweet.

De bus is echt prima. Er is zelfs wifi aan boord waardoor ik nog even met Bo te kletsen via skype. Echt super prima.

Inmiddels ben ik de staats grens over gegaan en ik werd begroet door hele mooie donker grijze wolkjes die hun lading fanatiek wilde lozen. Helaas zal het waarschijnlijk nog steeds wel snik heet zijn buiten, alleen nu met een extra glaasje vochtigheid. 

Zo ik ben in Lebanon. Eindelijk aangekomen in de lokatie waar ik de komende tijd zit. Mijn huisje heeft wel iets. Het is wel wennen. Het is in ieder geval een 180 graden draai ten op zichte van het huis van mijn tante. In het midden van de bossen staat iets van een huis. Overal staat rodzooi. Dit wordt een half jaartje camperen in een huis. Een soort JVB, maar dan schooner en tussen de bossen. De kamer is wel echt prima. Ik heb er een kort filmpje van gemaakt.

Ik moet maar even goed over na denken op wat voor manier ik dit iets meer in een woning kan veranderen. Volgens mij mag ik er alles aan vertimmeren dat ik maar wil. De eigenaren (david en zijn oekrainse import bruid (geen mooie)) zijn wel erg aardig. Hij kan me misschien wel aan een fiets helpen, zeker als ik er zelf een paar halve kan combineren. Ik werd ook al verse yogurt aangeboden die zij elke ochtend maakt. 

Wat ik in ieder geval ga doen: iets van gordijnen en een zitzak of bankje. Schommelstoel is prachtig, maar soms wil je gewoon hangen. Bo vind dat ik een hangmat moet nemen. Dat is pas een top idee.

Vliegen als een baksteen

We gaan ten minste vooruit. Dat is ongeveer het meest positieve wat ik over de vlucht tot nu toe kan zeggen. Dat dit ouwe koekblik niet van ellende uit elkaar valt blijft me verbazen. Ook zijn de gemakken ongeveer vergelijkbaar met die van een doodskist. De stoelen bieden hetzelfde comfort als een ns sprinter, behalve dat de mijne heen en weer blijft dreunen onder de trappelende beentjes van het adhd kind achter me. Het eten was slechter dan ik het ooit ben tegen gekomen. De pasta was al op voordat ze mijn rij passeerde en de keuze was toen gereduceerd tot een hoopje “kip” met een kwakje van zeer blubberige puree. Ik heb het niet eens aangeraakt. Weg gooien maar, ik moet me minstens toch een beetje aanpassen aan de grootste consumptie maatschappij. Geprezen is het ciabatatje dat Bo gister nog even had gemaakt.

Prachtige luchten toch in zo een vliegtuig. Ik vraag me af hoe zo een regelmatig patroon ontstaat. De wolken zijn een beetje te regelmatig om random te zijn.

Nog weer iets moois. Ik was net lekker een spelletje aan het spelen. Werd mijn toch al wankele scherm bijna geplet doordat mijn voorbuurman in eens zijn stoel vol in de achteruit zet. Gelukkig nog net kunnen redden. Nu zit ik opgevouwen tussen een kale knakworst voor me en een adhd’er. Mijn handen passen nog net tussen scherm en toetsenbord. Gelukkig is de mevrouw naast me geen 120 kg. Dat was pas top geweest...

Potje heroes gaat voortreffelijk. Check de stats van mijn hero. Ik ben al zo vanaf level 6. Heb zowel armagadons blade (jee 870 schade van armageddon en zelf immuun) en de heavenly enlightened helm (+6 aan alle stats). Potje is wel een beetje saai zo. knal, boem, dood.

Nog maar even proberen te slapen. Heerlijk uurtjes doden.

Vlucht is bijna over. Nu ineens in gesprek met het ouderlijk echtpaar naast me. Denk dat zij niet zo van vliegen houdt. Maar ze doen het blijkbaar wel erg vaak, want hun zoon woont in de VS. Ik snap niet dat je dan nog zo onervaren kan zijn met een vlucht boeken. Ze waren bijna 1000 euro pp kwijt. Suckers.

Ik weet wel dat ik als ik het even kan verkomen ik niet meer met US Airways ga vliegen. Dat ze uberhaupt nog in de lucht blijven is een wonder. De twee oudjes naast me hebben in deze specifieke kist al drie maal gezeten en de staat van dit vliegtuig is al jaren zo. Het zal dus wel goed komen.

Zo geland in Philidelphia. Heerlijk gekielhaalt door homeland security. Eerst mocht het hele vliegtuig rustig wachten bij de gate (gelukkig met airco aan, het is 37 graden buiten) omdat ze niet wilde dat we mengde met de Ieren die iets eerder waren geland. Mijn mooie rugzak is nog eerder in de VS dan ik.

Eindelijk eruit, nu lekker in rijtjes staan. De een na de ander. Vier in totaal. Eerst voor de douane. Dat duurde niet zo heel lang. Ik heb een visum, dus mijn vingerafdruk hoefde alleen maar geverifieerd te worden. Ik zal wel voor eeuwig in hun database staan. "We know where your house lives".

Gelukkig dat ik twee uur overstap tijd heb. Dat is wel nodig, want een transfer kennen ze hier niet. Je mag eerst je eigen tas ophalen, dan nog meer wachten om de customs door te mogen. Mijn kaas is veilig binnen gesmokkeld! Dan mag je je tas weer opnieuw inchecken voor de volgende vlucht. Hehe Nu wachten op mijn volgende vlucht.

Dit is de piloot van de volgende vlucht. Denk niet dat ze veel amerikaanser komen dan dit. Nog meer wachten, er is een rij bij de startbaan van 20 vliegtuigen. Alle telefoontjes gaan meteen weer aan. Iedereen aan het internetten. Half uur vertraging zal er wel in zitten

De dame naast me heeft een lekkere dagje en begint meteen aan de JD met een margarita mix. Top idee, maar ik hou het op water.

Hehe eindelijk in Boston. Erg fijn opgehaald door mijn (achter) tante. Wat een vriendelijk onthaal!

Een gigantisch huis! Voetbalveld van twee verdiepingen! Hun garage is al groter dan mijn huis. Hun serre ook. Aha, haar man is orthopedisch chirurg, logisch.

Hier weten ze toch ook wel van de wereld cup. Dacht dat “soccer” hier nauwelijks naamsbekend had. Dit is blijkbaar toch wel interessant. Heb al een paar keer "yeah we are going to crush spain" moeten roepen. Jee voetbal. Heel veel kinderen. Jongste zoon doet golf op hoog niveau en moet, zeker nu in de zomer, iedere dag ergens anders “in de buurt” naar toe worden gebracht. Dat stelt het geklaag van Karin over de rugby van Bansta wel in perspectief. Hij wil een vuvuzela...

De drie meisjes zijn allemaal lekker aan het puberren, ook al is de oudste 21. Schieten alle kanten op, na een zeer korte “hallo, nice to meet you”. Direct gevolg door een zichtbare zucht van mijn tante.

Ben inmiddels doodop. Het is thuis dan ook al 1 uur ’s nachts. Nog even volhouden totdat het hier ook een acceptabele tijd is.

Toch nog even een hapje eten. Lekker babbelen over de president. Ik ben meteen op mijn hoede. Zelfs als ze niet zo te spreken zijn over Obama (te idealistisch) of Bush (geld verstoker en een ei), zijn ze natuurlijk wel van hun. Dus ik ben een beetje voorzichtig met mijn meningen. Is dat niet knap van mij. Ik wordt nog eens subtiel.

De zoon heeft het alleen maar over golf. En tegenstanders die ofwel beter hadden kunnen gaan footbal spelen omdat ze te breed zijn ofwel maar aan. Hij had wel een mooie bijnaam voor US airways: useless airways.

Er loopt hier ook ergens een vrij stevige labrador rond. Loopt aan een stuk door te hijgen. Waarschijnlijk heeft hij het zelfs met de airco aan te warm.

Eindelijk een einde aan de dag reizen. Eindelijk naar bed. Lekker zacht kussen. Slaap.