Sneeuw wens!

Vandaag heeft het voor het eerst genoeg gesneeuwd dat het ook daadwerkelijk bleef liggen. Grote vlokken dwarrelde uit de hemel die zich rustig op de toch al bevroren grond vestigde. De rommeltuin buiten werd bedekt door een mooi laagje en is bijna veranderd in iets idyllisch. De oprit die mij vanuit het diepe dal moet brengen tot de rest van de wereld is hiermee in dezelfde ochtend in een pieste veranderd (waarvan ik vanavond trouwens wel met de fiets langs ben afgedaald).

Vorige week was het wel anders. Mijn winter gevoel was er echter niet minder om. Daarom ben ik vorige week de sneeuw maar gaan opzoeken in het iets noordelijkere en hoger gelegen gebied van de White Mountains. Ik had natuurlijk de mooiste en moeilijkste tocht uitgezocht en ging die natuurlijk wel even doen.  Eerst een berg omhoog dan over een kam naar de volgende top en dan nog een en dan weer naar beneden. Volgens de beschrijving was het een tocht van 6.5 uur, waarschijnlijk gemeten in de zomer.

Meestal kan ik als fitte jonge adolescent toch wel een derde van zo een schatting aftrekken. Maar ja het was natuurlijk geen zomer. 

Ik had wel een beetje aan zien komen dat het geen wandeling in het park zou worden dus ik had mijn wekker gezet zodat ik in ieder geval genoeg tijd zou hebben, het wordt immers vroeg donker rond deze tijd van het jaar (het was ook nog een uur rijden vanaf Hanover). Helaas heb ik nog niet helemaal ingeburgerd amerikaan en had ik de wekker op pm ipv am gezet... eerste kleine tegenslag. Dus ik werd een uur later wakker dan ik wilde. Ik snel opstaan tas pakken, warm aankleden, nog even wat warmer aankleden (het was 15 graden farenheid ofwel -8 celcius daar) en hup in de huur auto op weg. 

Waarschijnlijk omdat ik pas net wakker was duurde het net even wat te lang voordat ik me de volgende tegenslag realiseerde en kon ik niet meer terug. Mijn GPS had zich gereset van snelste weg naar kortste weg dus hij stuurde me over allerlei zandweggetjes. Sterker nog hij had ook bedacht dat ik waarschijnlijk een wandelaar was en wilde me niet eens de snelweg op laten. Resultaat twee uur rijden ipv een uur. Tegen de tijd dat ik kon beginnen met wandelen was het 11 uur. Het kon nog net. Ik besloot om het gewoon te proberen.

De eerste twee mensen die ik tegenkwam vroeg ik meteen of ik naar boven zou kunnen komen zonder stijgijzers. "ja dat kon wel" zeiden ze. Maar bij de eerste beek oversteek bleek het wel dat het wel wat moeite zou gaan kosten. Alle stenen in het water waar je normaal je voeten op zet hadden een mooi kapje ijs.

Ook waren hele stukken van het pad gewoon bevroren.

Langs de rand, vasthoudend aan boompjes kon ik me nog net vooruit krijgen. Het was zeker geen lichte tocht. Binnen 10min liep ik zo erg te zweten dat ik mijn trui maar het uitgedaan. Mijn ID en kleine camera die in het borst zakje van mijn jas zat werden zelfs nat dwars door de voering heen. 

Maar wat was het daar mooi. En met twee stoken die ik ergens op de grond had gevonden was het pad al een stuk makkelijk te begaan.

Na ander half uur ploeteren was ik op de eerste top. niet slecht. Ik was erg blij dat er bijna met de mooie dag met nauwelijks wind, het was koud genoeg zoals het was.

Hier kan je de volgende top zien.

Hier kijk je terug vanaf de tweede top. Het pad liep recht over de richel. Bijna de hele tijd had je uitzicht naar beide kanten. Erg indrukwekkend. Ik had geluk dat het pad over de richel erg goed begaanbaar was zonder al te veel sneeuw of glibberige afgronden.

Tegen een uurtje of half drie stond ik eindelijk op de laatste en hoogste top: mt Lafayette. Mijn zijn 1600m lijkt het niet veel naar Alpijnse begrippen maar ja 900m klimmen blijft 900m klimmen. 

Het zonnetje begon inmiddels al een beetje geel-rood te verkleuren dus ik besloot dat het tijd was om maar naar beneden te gaan. Bovenop Lafayette lag best een hele boel sneeuw en het was best stijl. Af en toe een stukje glijden zonder skies.

Tegen de tijd dat ik beneden aankwam was het tegen vijven en al goed donker. Normaliter kan je in de helft van de tijd dat het kost om een berg te beklimmen toch wel naar afdalen. Maar deze keer koste het met zeker twee uur voordat ik van de top weer bij de auto was. Al dat ijs maakte het toch wel moeilijk, ik moest toch weer een aantal keer langs zijkanten klauteren. 

Er zaten zelfs nog een aantal mensen achter me die ik was gepasseerd waarvan een koppel waarvan zij duidelijk niet zo ervaren was. Zij zaten zeker een uur achter me. Ik hoop maar dat het goed met ze is afgelopen want ik zit net even lafayette te googlen en er gebeuren vrij vaak ongelukken daar. Dit jaar alleen al: 27 april 1 vermiste die slecht was voorbereid, 13 juli 3 vermiste waarvan 1 gewond, maar deze werden allen gered. 

Behalve dat ik geen stijgijzers bij me had was ik goed voorbereid met warme extra kleren, genoeg water en erg handig aan het einde een zaklamp.

Het mooiste was nog dat ik aankwam bij de parkeer plaats en dat daar mensen stonden die hun auto sleutel ergens op het pad waren kwijt geraakt. Die gingen ze tussen de sneeuw natuurlijk nooit meer terug vinden. Dat is pas kut.

Voor mij zat de lange tocht er op en hoewel het een van de technisch moeilijkste tochten was die ik hele lange tijd heb gedaan was het zeker de moeite waard. 

Bo was here

Schrijven zal nooit echt mijn ding worden, maar ik zal nog maar een pogingetje doen om mijn leven hier bij te vertellen. Er best wel een hoop gebeurt sinds de laatste keer dat ik wat opschreef en om een suggestie te geven alsof ik in eens mijn blog heel erg goed bij hou ga ik het verhaal op delen.

Om te beginnen was Bo hier rond de wisseling van september naar oktober. Ik zal wel niet uit hoeven te leggen wat ik daar van vond. 

Ik had een auto gehuurd om Bo van het vliegveld op te halen. Dat doe je hier immers even, ook al is het de afstand Amsterdam Parijs. Het hele begrip van afstand wordt hier helemaal vervormd. De rest van de avond lekker geknuffeld.

 De volgende dag gingen we naar het jaarlijkse Tumbridge festival hier in de buurt (een uur rijden). Het festijn benadrukte maar weer eens in wat voor rurale omgeving ik me verkeer. Mooiste groente verkiezing, varkens racen, tractor show en zelfs een aantal reanactment mensen die op authentieke wijze manden vlochten, wol sponnen of cider perste.

De volgende dag was het zowaar nog lekkerder weer. En dus besloten we dat het tijd was om een stukje te kanoen op de Connecticut river.

We hadden het zo gepland dat we allebei ook nog zouden werken terwijl Bo hier was zodat ze zo lang mogelijk kom blijven. Dus na een heerlijk weekendje met zijn twee was het maandag gewoon weer aan het werk. Ik naar het lab, Bo achter haar laptop bij mij thuis. Het was bijna als thuis in Delft, maar dan in een andere setting. Ongelofelijk hoe snel het weer vertrouwd aanvoelt.

De tweede week had ik ook vrij genomen zodat we een klein beetje op vakantie konden. Mijn Amerikaanse tante was zo vriendelijk om ons in haar tweede huis te laten verblijven. 

Ik heb er helaas alleen een foto van een van de huiskamers van genomen. maar als je bedenkt dat dit een van de drie verdiepingen is, waarbij je de slaapkamer hier nog niet kan zien, kan je je het formaat wel voorstellen. We hadden dus wel een leuk verblijf plaatsje. Oja, er was ook nog een sauna + zwembad. 

Omdat het huisje iets van 100km noordelijker lag waren hier de bomen ook al allemaal van kleur aan het veranderen.Vergelijk onderstaande foto maar met die van het kanoen. Gewoon weg verbluffend.

Het was echt heerlijk om hier een beetje rond te lopen en te snoepen van de omgeving. Toch gek maar ik merk heel erg dat ik er als ik hier alleen ben helemaal niet zo veel rondkijk in de omgeving. Ik ben hier gewoon aan het werk. Het is precies hetzelfde als dat ik in Delft nog nooit naar het Vermeer centrum of de porseleinen fles ben geweest. 

Wandelen in de mist was iets minder...

Maar als de zon scheen was het weer heerlijk. De dagen dat je in t-shirt kan rondlopen zijn nu wel echt over.

Al dat wandelen was ook weer eens een goed moment om mijn foto skills weer een beetje op te poetsen want daar heb ik ook niet zo veel tijd/zin/gelegenheid voor in mijn dagelijkse leven. Zelfs Bo pakte de camera zo af en toe nog van mij over

Vlakbij het huisje (ja echt vlakbij) was de fabriek van Ben & Jerry. Die gelegenheid konden we natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan. Altijd leuk om rond te lopen in een fabriek.

 Grappig ook om te zien dat ze daar een hele batterij aan smaken aanbieden die nergens anders te krijgen zijn, zelfs niet in B&J winkels (gechecked). Natuurlijk was het juist die dag fantastisch ijs weer. Restjes van een tropische storm die overwaaide of zo. Eigenlijk regende het een aantal dagen achter elkaar. Zo veel dat al het grasland in de vallei onderliep. Gaf niets wij zaten droog in het huis(je) en konden zo opwarmen in de sauna. Het gaf bovendien een goed excuus om lekker lang in bed te blijven liggen en niet zo veel te hoeven behalve lekker samen te zijn.

Ongelofelijk hoe snel die paar weken voorbij gingen voordat we het wisten was ik Bo al weer naar het vliegveld aan het brengen en was ik weer alleen. Maar het is nog maar drie korte maandjes dus het komt wel goed.

Van timmerman naar wetenschappers

Oef lang niet geschreven. Eerst gebeurde er niet zo veel en kwam ik tot weinig anders toe dan werken (zelfs tijdens de meeste weekenden) en toen was er ineens zo veel aan de hand dat ik geen zin meer had om het op te schrijven.

Ik ben inmiddels van kamer veranderd. Nog wel in dezelfde 'junkyard', maar in een ander gebouw op het terrein. De kamer is iets minder mooi, maar wel zo cosy. Maar het beste is dat ik hier geen in mijn nek ademende huisbazen heb. Als je het niet heb meegemaakt is het moeilijk voor te stellen hoe vervelend het eigenlijk is om je huis op deze manier te delen. Je kan niets helemaal goed doen. Zij laten hun afwas in de gootsteen staan, maar er wordt van jou verwacht dat je het opruimt. En als er een minuscuul stukje vuil achter blijft zal je het meteen horen. Vooral vervelend was dat die twee erg veel klagen. Ze hebben geen makkelijk leven, dus een beetje mag het wel (Dave heeft twee kinderen bij zijn ex en nog een berg schulden en Anna heeft erge astma en geen geldige papieren). Ze zijn erg aardig, maar gezellig is anders.

Nu deel ik een huis met twee andere studenten. Much better. Bovendien is de huiskamer veel mooier (raad maar welke welke is). En er zijn banken om op te hangen! Oja en een afwasmachine. Prrrima!

Dit is Ben. Hij snijd muizen open. Nu even als baan voordat hij Grad School ingaat. De andere gast Pieter stopt mensen in een MRI. Allebij wetenschappers, awesome. Op de achtergrond zie de hout stoof die ons warm gaat houden in de winter. Het begint nu al in rap tempo kouder te worden. Overdag is het nog heerlijk, bijna nog warm genoeg om in het beekje te zwemen. Maar het wordt 's ochtens al moeilijk om uit bed te komen.

Kijk deze knappe kerel eens bikkel zijn. Het zal niet lang meer duren voordat alle bladeren hier prachtig rood worden. Het typische New England dat je overal in de boekjes vindt.

Dirk en Heleen waren nog op bezoek. Een soort triotje met een bruiloft van een vriend in Baltimore en een tripje zonder kinderen naar Boston. Lekker gewandeld en in een grote waterval in de white mountains gezwommen.

Hier staan we op de top van de Cardigen Mountain. Het topje zonder truitje. Nadat een bosbrand de top had schoongeveegd is het altijd kaal gebleven. Erg bijzonder omdat je de kwarts aders zo ziet lopen en een je hebt een mooi uitzicht in een gebied waar je normaal vooral tussen de bomen het bos niet ziet.

Het was een heerlijk dagje en volgende week komt Bo al!

Oja dit is trouwens mijn nieuwe kamer. D.

Error 666

Jemig wat een drukke week. Afgelopen week begonnen met fermenteren. Alles duurt nog zo ongeloverlijk lang. De eerste keer dat ik op het fermentor lab rond liep koste het ongeveer 5 minuten om een pipet te vinden en nog eens 5 minuten om pipet automaat te vinden. Dus voordat ik alles up en running had was het al weer donderdag, met al consequentie dat ik zelfs op zaterdag en zondag even naar het lap moest om te sampelen. Ben wel maar 1x per dag geweest want ik vertik het om zonder auto vaker heen en weer te sjokken. Het is toch ongeveer een half uur heen en weer terug (zeker met een lekke band).
Over de week begon het lab trouwens behoorlijk in de afgrond af te zakken want de mevrouw die het glaswerk schoonmaakt en medium maakt was op vakantie. Gelukkig hadden ze een vervanger geregeld, part time... en die wist natuurlijk nog minder dan ik waar alles stond...

In het fermentatie lab heb je daar natuurlijk niet zo last van. Lekker alles zelf doen. Ik zou een schoonmaker niet binnen twee meter van mijn fermentor willen hebben. Het is al moeilijk genoeg om die dingen steriel te houden.

Niet dat mijn fermentatie nou zo soepel liepen. De dag na inoculatie kwam ik er achter dat een van de pompen ermee was gekapt. Klote stekker. Shit daar ging de linker reactor. Gelukkig was de andere belangrijker. Dus pomp maar weer aangezet en kijken hoe goed die weer in het zadel zou komen (best wel oke eigenlijk). Toen was het weekend. Ik zaterdag naar het lab, lekke band. Ik blij dat het maar een klein gaatje was en ik een super pompje heb gekocht. Thuis kwam ik dus wel. Toen ik zondag terug kwam was de bleek de andere pomp het ook op te hebben gegeven. Err 16, wat dat ook mag betekenen. Als ik het op zoek zal er wel iets staan als 'random error'. Alles bij elkaar genomen denk ik dat Err 666 misschien meer op zijn plaats was geweest.

Gelukkig is er keurige koffie.

Na deze reeks van mislukkingen maar een lekker tochtje door het bos gemaakt. Er groeien hier echt een shitload aan padden stoelen. Kantarellen, gele en zwarte, honing- en oesterzwammen, noem maar op. Niet dat ik die kan vinden met mijn stad-skills. Ik krijg alleen maar de niet eetbare. Lekker struinen door het bos is gelukkig ook zonder opbrengst best rustgevend. Niet dat het geruis van de 120 (de grote weg tussen hanover en lebanon) helemaal verdwijnd. Anders is er wel het gezoem van de bovengrondse stroom kabels. Die dingen maken echt een hoop herrie.

's avonds was er kampvuur bij de buren. Zo nu en dan komen er pelgrims langs die het pad aflopen hier een nacht of twee een tentje op zetten (het hele trail is ongeveer twee maanden lopen). Die komen de avond dan door door een vuurtje te stoken (met pellets te gelijk) en een beetje te discusieren en zo. Het echte neo-hippie/alto leven. Ik vind het wel prima.

Eersten dagen werk

Zo de eerste paar werkdagen zitten erop. Ik heb het zo druk gehad dat ik nu pas tijd heb gevonden om weer een beetje te tikken. Ik ben wel happy. Nice bedrijf, (waarschijnlijk) leuke mensen, hippe wetenschap. Eerste dag was voornamelijk administratief. Teken hier, teken daar.  In de middag kreeg ik een rondleiding door het gebouw. Ze doen wel wat spannende dingen en ook dingen die ik niet had verwacht (gelukkig maar, ik ben nog wel een beetje jong om nu al te zelfverzekerd te worden). Ik mag natuurlijk nergens over praten. Iedereen is best wel impressed dat ik zowel kan fermenteren als mijn genetica ken. Volgens mij wil mijn begeleider me inzetten als een soort vliegende kieper. Me bij een aantal verschillende projecten inzetten. Ik vind dat helemaal prima, puzzelen is toch het leukst.

Na de rondleiding kreeg ik me eigen cubical! Twee en een halve muur saai grijs, met een heerlijk groot bureau. Ik zie het nu al voor me dat die zeer binnenkort gebogen gaat onder alle papieren die ik er op heb verspreid. Heb daar ook een computer gekregen (met xp, helaas). Dat is echt prima, kan ik mijn eigen laptop op mijn kamer laten (alleen geen matlab/mathcad hier, grrr). Had ik al verteld dat de vierde muur een raam is met uitzicht op de omgeving? Heuvels met eindeloos veel bomen.  Heerlijk wegstaren.

De nachtrust vannacht was niet zo prima. Er waren echt een shitload aan insecten mijn slaap kamer binnen gedrongen. Een invasie macht inclusief een stuk of vijf hybride sprinkhanen/ torren van een centimeter of drie. Geen idee hoe die zijn binnen gekomen want alle ramen die open staan hebben horren. Misschien diffunderen de insecten door de muren of zo. Ik was ergens midden in de nacht zeker een half uur bezig om ze een kopje kleiner te maken. Op zich heb ik niet zo heel veel tegen de kleine beestjes, maar als zo een springtor op mijn neus gaat zitten terwijl ik lig te slapen is het toch echt afgelopen. Klusje voor komend weekend wordt dan ook het upgraden van mijn kamer. Een paar bussen Pur zijn denk ik wel op zijn plaats.

Fietsen naar het bedrijf bevalt me goed. Het is ongeveer een half uurtje. Het gaat natuurlijk wel een beetje op en neer, met een grote hobbel precies in het midden. Allebei de dagen had ik halve wegen mijn tochtje er helemaal geen zin meer in. Het is hier wel erg zweterig, dus na een paar trapper rondjes ben je soort verzopen kat. De bus leek even wel aantrekkelijk. Aan de andere kant is er een douche op het werk en een rivier met een waterval thuis. Dat zweet raak ik dus wel kwijt.

Ik had vrijdag even tijd om naar de fiets winkel te gaan. Die zit namelijk 10 minuutjes van mijn werk vandaan. Moest nog een versnellingskabel hebben voor een andere fiets. Ik probeer daar nu toch een beetje haast achter te zetten want de fiets die ik nu gebruik heeft overeen komsten met een Prius. Hij is misschien wel milieu vriendelijk, maar je weet niet zeker dat hij ook stopt op het moment dat je het nodig hebt. Op zicht zijn het niet de remmen, maar een enorme scheur in mijn buitenband. Niet zo prettig als je met 50 km/h de berg af gaat en je juist dan een klapband krijgt. Niet onbegrijpelijk was ik in de winkel dus ook aan het kijken naar helmpjes. Al dat fiets spul is echter nog verbazingwekkend duur. Een fietsshirt: $100, zo een broekje: $90, helm: 40$, fietstas: $60. Uit eindelijk liep ik met een pompje van $21, een versnellingskabel en een plaksetje ($2,5) naar buiten. Toch nog maar een keer terug voor die helm.

Next up: labwerk

Op naar lebanon

Vandaag ben ik op doortocht van Boston naar Lebanon, het stadje waar ik ga werken en verblijven. Niet zo fantastisch geslapen vanacht. Denk dat ik een beetje overmoedig was in de gedachte dat ik geen jetlag zou hebben. Ergens midden in de nacht werd ik wakker en had de grootste moeite om nog een beetje te slaap te krijgen. Douchen en een grootte kop koffie (ongeveer een pint) deed de morgen wel weer iets vrolijker lijken. Was ergens ook wel jammer om weer te vertrekken want iedereen begon net een beetje te ontdooien. Met de eerst wat norse man van mijn tante viel nu een aardig praatje te maken (over golf wel eens waar) en ik klikte zelfs een beetje met de jongste dochter. 

Ik liep weer tegen een Amerikaanse idiotica aan toen ik mijn ontbijt wilde opruimen. Hoewel ik wel wist in welk gedeelte van de keuken de vuilnisemmer zou moeten zijn liep ik er de eerste paar maal straal voorbij. Het bleek dat ik het apparaat voor de vaatwasser had aangezien. Apparaat ja. Het stampt, huft en puft totdat de vuilnis is gereduceerd tot een klein bergje. "Airconditioning" is ook ingebouwd om de nare luchtjes netjes naar buiten te vervoeren. Is het niet fantastisch?

Na iedereen gedag te hebben gezegt ben ik heel vriendelijk naar het station gebracht. Werd uiteindelijk nog rennen om de bus te halen. Met nog maar enkele minuten heb ik het toch nog puffend gehaalt. Zweet.

De bus is echt prima. Er is zelfs wifi aan boord waardoor ik nog even met Bo te kletsen via skype. Echt super prima.

Inmiddels ben ik de staats grens over gegaan en ik werd begroet door hele mooie donker grijze wolkjes die hun lading fanatiek wilde lozen. Helaas zal het waarschijnlijk nog steeds wel snik heet zijn buiten, alleen nu met een extra glaasje vochtigheid. 

Zo ik ben in Lebanon. Eindelijk aangekomen in de lokatie waar ik de komende tijd zit. Mijn huisje heeft wel iets. Het is wel wennen. Het is in ieder geval een 180 graden draai ten op zichte van het huis van mijn tante. In het midden van de bossen staat iets van een huis. Overal staat rodzooi. Dit wordt een half jaartje camperen in een huis. Een soort JVB, maar dan schooner en tussen de bossen. De kamer is wel echt prima. Ik heb er een kort filmpje van gemaakt.

Ik moet maar even goed over na denken op wat voor manier ik dit iets meer in een woning kan veranderen. Volgens mij mag ik er alles aan vertimmeren dat ik maar wil. De eigenaren (david en zijn oekrainse import bruid (geen mooie)) zijn wel erg aardig. Hij kan me misschien wel aan een fiets helpen, zeker als ik er zelf een paar halve kan combineren. Ik werd ook al verse yogurt aangeboden die zij elke ochtend maakt. 

Wat ik in ieder geval ga doen: iets van gordijnen en een zitzak of bankje. Schommelstoel is prachtig, maar soms wil je gewoon hangen. Bo vind dat ik een hangmat moet nemen. Dat is pas een top idee.

Vliegen als een baksteen

We gaan ten minste vooruit. Dat is ongeveer het meest positieve wat ik over de vlucht tot nu toe kan zeggen. Dat dit ouwe koekblik niet van ellende uit elkaar valt blijft me verbazen. Ook zijn de gemakken ongeveer vergelijkbaar met die van een doodskist. De stoelen bieden hetzelfde comfort als een ns sprinter, behalve dat de mijne heen en weer blijft dreunen onder de trappelende beentjes van het adhd kind achter me. Het eten was slechter dan ik het ooit ben tegen gekomen. De pasta was al op voordat ze mijn rij passeerde en de keuze was toen gereduceerd tot een hoopje “kip” met een kwakje van zeer blubberige puree. Ik heb het niet eens aangeraakt. Weg gooien maar, ik moet me minstens toch een beetje aanpassen aan de grootste consumptie maatschappij. Geprezen is het ciabatatje dat Bo gister nog even had gemaakt.

Prachtige luchten toch in zo een vliegtuig. Ik vraag me af hoe zo een regelmatig patroon ontstaat. De wolken zijn een beetje te regelmatig om random te zijn.

Nog weer iets moois. Ik was net lekker een spelletje aan het spelen. Werd mijn toch al wankele scherm bijna geplet doordat mijn voorbuurman in eens zijn stoel vol in de achteruit zet. Gelukkig nog net kunnen redden. Nu zit ik opgevouwen tussen een kale knakworst voor me en een adhd’er. Mijn handen passen nog net tussen scherm en toetsenbord. Gelukkig is de mevrouw naast me geen 120 kg. Dat was pas top geweest...

Potje heroes gaat voortreffelijk. Check de stats van mijn hero. Ik ben al zo vanaf level 6. Heb zowel armagadons blade (jee 870 schade van armageddon en zelf immuun) en de heavenly enlightened helm (+6 aan alle stats). Potje is wel een beetje saai zo. knal, boem, dood.

Nog maar even proberen te slapen. Heerlijk uurtjes doden.

Vlucht is bijna over. Nu ineens in gesprek met het ouderlijk echtpaar naast me. Denk dat zij niet zo van vliegen houdt. Maar ze doen het blijkbaar wel erg vaak, want hun zoon woont in de VS. Ik snap niet dat je dan nog zo onervaren kan zijn met een vlucht boeken. Ze waren bijna 1000 euro pp kwijt. Suckers.

Ik weet wel dat ik als ik het even kan verkomen ik niet meer met US Airways ga vliegen. Dat ze uberhaupt nog in de lucht blijven is een wonder. De twee oudjes naast me hebben in deze specifieke kist al drie maal gezeten en de staat van dit vliegtuig is al jaren zo. Het zal dus wel goed komen.

Zo geland in Philidelphia. Heerlijk gekielhaalt door homeland security. Eerst mocht het hele vliegtuig rustig wachten bij de gate (gelukkig met airco aan, het is 37 graden buiten) omdat ze niet wilde dat we mengde met de Ieren die iets eerder waren geland. Mijn mooie rugzak is nog eerder in de VS dan ik.

Eindelijk eruit, nu lekker in rijtjes staan. De een na de ander. Vier in totaal. Eerst voor de douane. Dat duurde niet zo heel lang. Ik heb een visum, dus mijn vingerafdruk hoefde alleen maar geverifieerd te worden. Ik zal wel voor eeuwig in hun database staan. "We know where your house lives".

Gelukkig dat ik twee uur overstap tijd heb. Dat is wel nodig, want een transfer kennen ze hier niet. Je mag eerst je eigen tas ophalen, dan nog meer wachten om de customs door te mogen. Mijn kaas is veilig binnen gesmokkeld! Dan mag je je tas weer opnieuw inchecken voor de volgende vlucht. Hehe Nu wachten op mijn volgende vlucht.

Dit is de piloot van de volgende vlucht. Denk niet dat ze veel amerikaanser komen dan dit. Nog meer wachten, er is een rij bij de startbaan van 20 vliegtuigen. Alle telefoontjes gaan meteen weer aan. Iedereen aan het internetten. Half uur vertraging zal er wel in zitten

De dame naast me heeft een lekkere dagje en begint meteen aan de JD met een margarita mix. Top idee, maar ik hou het op water.

Hehe eindelijk in Boston. Erg fijn opgehaald door mijn (achter) tante. Wat een vriendelijk onthaal!

Een gigantisch huis! Voetbalveld van twee verdiepingen! Hun garage is al groter dan mijn huis. Hun serre ook. Aha, haar man is orthopedisch chirurg, logisch.

Hier weten ze toch ook wel van de wereld cup. Dacht dat “soccer” hier nauwelijks naamsbekend had. Dit is blijkbaar toch wel interessant. Heb al een paar keer "yeah we are going to crush spain" moeten roepen. Jee voetbal. Heel veel kinderen. Jongste zoon doet golf op hoog niveau en moet, zeker nu in de zomer, iedere dag ergens anders “in de buurt” naar toe worden gebracht. Dat stelt het geklaag van Karin over de rugby van Bansta wel in perspectief. Hij wil een vuvuzela...

De drie meisjes zijn allemaal lekker aan het puberren, ook al is de oudste 21. Schieten alle kanten op, na een zeer korte “hallo, nice to meet you”. Direct gevolg door een zichtbare zucht van mijn tante.

Ben inmiddels doodop. Het is thuis dan ook al 1 uur ’s nachts. Nog even volhouden totdat het hier ook een acceptabele tijd is.

Toch nog even een hapje eten. Lekker babbelen over de president. Ik ben meteen op mijn hoede. Zelfs als ze niet zo te spreken zijn over Obama (te idealistisch) of Bush (geld verstoker en een ei), zijn ze natuurlijk wel van hun. Dus ik ben een beetje voorzichtig met mijn meningen. Is dat niet knap van mij. Ik wordt nog eens subtiel.

De zoon heeft het alleen maar over golf. En tegenstanders die ofwel beter hadden kunnen gaan footbal spelen omdat ze te breed zijn ofwel maar aan. Hij had wel een mooie bijnaam voor US airways: useless airways.

Er loopt hier ook ergens een vrij stevige labrador rond. Loopt aan een stuk door te hijgen. Waarschijnlijk heeft hij het zelfs met de airco aan te warm.

Eindelijk een einde aan de dag reizen. Eindelijk naar bed. Lekker zacht kussen. Slaap.