Vliegen als een baksteen

We gaan ten minste vooruit. Dat is ongeveer het meest positieve wat ik over de vlucht tot nu toe kan zeggen. Dat dit ouwe koekblik niet van ellende uit elkaar valt blijft me verbazen. Ook zijn de gemakken ongeveer vergelijkbaar met die van een doodskist. De stoelen bieden hetzelfde comfort als een ns sprinter, behalve dat de mijne heen en weer blijft dreunen onder de trappelende beentjes van het adhd kind achter me. Het eten was slechter dan ik het ooit ben tegen gekomen. De pasta was al op voordat ze mijn rij passeerde en de keuze was toen gereduceerd tot een hoopje “kip” met een kwakje van zeer blubberige puree. Ik heb het niet eens aangeraakt. Weg gooien maar, ik moet me minstens toch een beetje aanpassen aan de grootste consumptie maatschappij. Geprezen is het ciabatatje dat Bo gister nog even had gemaakt.

Prachtige luchten toch in zo een vliegtuig. Ik vraag me af hoe zo een regelmatig patroon ontstaat. De wolken zijn een beetje te regelmatig om random te zijn.

Nog weer iets moois. Ik was net lekker een spelletje aan het spelen. Werd mijn toch al wankele scherm bijna geplet doordat mijn voorbuurman in eens zijn stoel vol in de achteruit zet. Gelukkig nog net kunnen redden. Nu zit ik opgevouwen tussen een kale knakworst voor me en een adhd’er. Mijn handen passen nog net tussen scherm en toetsenbord. Gelukkig is de mevrouw naast me geen 120 kg. Dat was pas top geweest...

Potje heroes gaat voortreffelijk. Check de stats van mijn hero. Ik ben al zo vanaf level 6. Heb zowel armagadons blade (jee 870 schade van armageddon en zelf immuun) en de heavenly enlightened helm (+6 aan alle stats). Potje is wel een beetje saai zo. knal, boem, dood.

Nog maar even proberen te slapen. Heerlijk uurtjes doden.

Vlucht is bijna over. Nu ineens in gesprek met het ouderlijk echtpaar naast me. Denk dat zij niet zo van vliegen houdt. Maar ze doen het blijkbaar wel erg vaak, want hun zoon woont in de VS. Ik snap niet dat je dan nog zo onervaren kan zijn met een vlucht boeken. Ze waren bijna 1000 euro pp kwijt. Suckers.

Ik weet wel dat ik als ik het even kan verkomen ik niet meer met US Airways ga vliegen. Dat ze uberhaupt nog in de lucht blijven is een wonder. De twee oudjes naast me hebben in deze specifieke kist al drie maal gezeten en de staat van dit vliegtuig is al jaren zo. Het zal dus wel goed komen.

Zo geland in Philidelphia. Heerlijk gekielhaalt door homeland security. Eerst mocht het hele vliegtuig rustig wachten bij de gate (gelukkig met airco aan, het is 37 graden buiten) omdat ze niet wilde dat we mengde met de Ieren die iets eerder waren geland. Mijn mooie rugzak is nog eerder in de VS dan ik.

Eindelijk eruit, nu lekker in rijtjes staan. De een na de ander. Vier in totaal. Eerst voor de douane. Dat duurde niet zo heel lang. Ik heb een visum, dus mijn vingerafdruk hoefde alleen maar geverifieerd te worden. Ik zal wel voor eeuwig in hun database staan. "We know where your house lives".

Gelukkig dat ik twee uur overstap tijd heb. Dat is wel nodig, want een transfer kennen ze hier niet. Je mag eerst je eigen tas ophalen, dan nog meer wachten om de customs door te mogen. Mijn kaas is veilig binnen gesmokkeld! Dan mag je je tas weer opnieuw inchecken voor de volgende vlucht. Hehe Nu wachten op mijn volgende vlucht.

Dit is de piloot van de volgende vlucht. Denk niet dat ze veel amerikaanser komen dan dit. Nog meer wachten, er is een rij bij de startbaan van 20 vliegtuigen. Alle telefoontjes gaan meteen weer aan. Iedereen aan het internetten. Half uur vertraging zal er wel in zitten

De dame naast me heeft een lekkere dagje en begint meteen aan de JD met een margarita mix. Top idee, maar ik hou het op water.

Hehe eindelijk in Boston. Erg fijn opgehaald door mijn (achter) tante. Wat een vriendelijk onthaal!

Een gigantisch huis! Voetbalveld van twee verdiepingen! Hun garage is al groter dan mijn huis. Hun serre ook. Aha, haar man is orthopedisch chirurg, logisch.

Hier weten ze toch ook wel van de wereld cup. Dacht dat “soccer” hier nauwelijks naamsbekend had. Dit is blijkbaar toch wel interessant. Heb al een paar keer "yeah we are going to crush spain" moeten roepen. Jee voetbal. Heel veel kinderen. Jongste zoon doet golf op hoog niveau en moet, zeker nu in de zomer, iedere dag ergens anders “in de buurt” naar toe worden gebracht. Dat stelt het geklaag van Karin over de rugby van Bansta wel in perspectief. Hij wil een vuvuzela...

De drie meisjes zijn allemaal lekker aan het puberren, ook al is de oudste 21. Schieten alle kanten op, na een zeer korte “hallo, nice to meet you”. Direct gevolg door een zichtbare zucht van mijn tante.

Ben inmiddels doodop. Het is thuis dan ook al 1 uur ’s nachts. Nog even volhouden totdat het hier ook een acceptabele tijd is.

Toch nog even een hapje eten. Lekker babbelen over de president. Ik ben meteen op mijn hoede. Zelfs als ze niet zo te spreken zijn over Obama (te idealistisch) of Bush (geld verstoker en een ei), zijn ze natuurlijk wel van hun. Dus ik ben een beetje voorzichtig met mijn meningen. Is dat niet knap van mij. Ik wordt nog eens subtiel.

De zoon heeft het alleen maar over golf. En tegenstanders die ofwel beter hadden kunnen gaan footbal spelen omdat ze te breed zijn ofwel maar aan. Hij had wel een mooie bijnaam voor US airways: useless airways.

Er loopt hier ook ergens een vrij stevige labrador rond. Loopt aan een stuk door te hijgen. Waarschijnlijk heeft hij het zelfs met de airco aan te warm.

Eindelijk een einde aan de dag reizen. Eindelijk naar bed. Lekker zacht kussen. Slaap.