Van timmerman naar wetenschappers

Oef lang niet geschreven. Eerst gebeurde er niet zo veel en kwam ik tot weinig anders toe dan werken (zelfs tijdens de meeste weekenden) en toen was er ineens zo veel aan de hand dat ik geen zin meer had om het op te schrijven.

Ik ben inmiddels van kamer veranderd. Nog wel in dezelfde 'junkyard', maar in een ander gebouw op het terrein. De kamer is iets minder mooi, maar wel zo cosy. Maar het beste is dat ik hier geen in mijn nek ademende huisbazen heb. Als je het niet heb meegemaakt is het moeilijk voor te stellen hoe vervelend het eigenlijk is om je huis op deze manier te delen. Je kan niets helemaal goed doen. Zij laten hun afwas in de gootsteen staan, maar er wordt van jou verwacht dat je het opruimt. En als er een minuscuul stukje vuil achter blijft zal je het meteen horen. Vooral vervelend was dat die twee erg veel klagen. Ze hebben geen makkelijk leven, dus een beetje mag het wel (Dave heeft twee kinderen bij zijn ex en nog een berg schulden en Anna heeft erge astma en geen geldige papieren). Ze zijn erg aardig, maar gezellig is anders.

Nu deel ik een huis met twee andere studenten. Much better. Bovendien is de huiskamer veel mooier (raad maar welke welke is). En er zijn banken om op te hangen! Oja en een afwasmachine. Prrrima!

Dit is Ben. Hij snijd muizen open. Nu even als baan voordat hij Grad School ingaat. De andere gast Pieter stopt mensen in een MRI. Allebij wetenschappers, awesome. Op de achtergrond zie de hout stoof die ons warm gaat houden in de winter. Het begint nu al in rap tempo kouder te worden. Overdag is het nog heerlijk, bijna nog warm genoeg om in het beekje te zwemen. Maar het wordt 's ochtens al moeilijk om uit bed te komen.

Kijk deze knappe kerel eens bikkel zijn. Het zal niet lang meer duren voordat alle bladeren hier prachtig rood worden. Het typische New England dat je overal in de boekjes vindt.

Dirk en Heleen waren nog op bezoek. Een soort triotje met een bruiloft van een vriend in Baltimore en een tripje zonder kinderen naar Boston. Lekker gewandeld en in een grote waterval in de white mountains gezwommen.

Hier staan we op de top van de Cardigen Mountain. Het topje zonder truitje. Nadat een bosbrand de top had schoongeveegd is het altijd kaal gebleven. Erg bijzonder omdat je de kwarts aders zo ziet lopen en een je hebt een mooi uitzicht in een gebied waar je normaal vooral tussen de bomen het bos niet ziet.

Het was een heerlijk dagje en volgende week komt Bo al!

Oja dit is trouwens mijn nieuwe kamer. D.